Ze komt wat verlegen het kantoortje binnen. Onder haar arm een plastic mapje met wat papieren. Bijna fluisterend verontschuldigt ze zich voor haar slechte Nederlands. ‘Ik kan het nog niet goed, maar ik wil graag leren. Ik wil jullie heel graag helpen.’

Het mapje legt ze op tafel, tussen ons in als een soort veilige buffer. Er steekt een handgeschreven brief uit.  Een persoonlijke referentie van haar werkgever – de directeur van de school waar ze schoonmaakt.

‘Ik durfde nooit weg bij mijn man’, zegt ze. Het kon niet, vanwege cultuur, familie, religie. Maar het lukte. En ineens ging de deur naar de wereld open. Ze kreeg hulp, leerde de taal. Stap voor stap vocht ze voor een zelfstandig en onafhankelijk bestaan.

Ik pak de brief erbij, ze kijkt gespannen terwijl ik lees: ‘Als H. vrijwilliger mag worden bij jullie organisatie, dan zul je daar geen spijt van krijgen. Ze is betrokken, werkt hard en is heel vriendelijk.’

Ons gesprek komt op gang en langzaam ontdooit ze. Onder die verlegen glimlach blijkt iemand verscholen te zitten die heel goed weet wat ze wil. “Eerst vrijwilliger, mensen helpen, Nederlands oefenen. En dan naar school. Ik wil hulpverlener worden.

Suzanne Struiksma
coördinator vrijwilligers Blijf Groep