Bedankje

Weken later belt hij me op. Dat verrast me. Een tijd geleden had ik geprobeerd hem te bereiken, maar dat was niet gelukt. Zijn vriendin had ik wel gesproken. Hij wil me bedanken en zegt dat hij veel heeft gehad aan de tips die ik heb gegeven. Daar ben ik even stil van. Dat hoor ik namelijk niet vaak.

Mensen vinden het meestal niet prettig als we betrokken zijn. Het idee leeft dat wij kinderen uit huis plaatsen. Dat begrijp ik, gezien de rol van Veilig Thuis in de media.

‘Hoe gaat het nou met jullie als gezin?’, vraag ik hem. ‘Het gaat heel goed’, zegt hij. Zijn stem klinkt blij, zijn opluchting is duidelijk voelbaar. Hij heeft een behandeling gehad in een kliniek en kan beter omgaan met zijn psychische klachten. Er zijn geen ruzies meer die uit de hand lopen. Dat hij door onze bemoeienis niet op een wachtlijst heeft gestaan, heeft daarbij geholpen, vertelt hij. We hebben het over zijn kinderen, de jongste loopt inmiddels, en met de twee oudste kindjes gaat het ondanks de coronaperikelen ook goed.

Ze redden het met z’n allen. Het is een leuk gesprek. We zeggen niet tot ziens, maar sluiten het gesprek af met waardering van beide kanten.

Cleo (onderzoeker Veilig Thuis Flevoland)