Voor de buitenwereld waren wij een ‘happy family’.
En dat was ergens ook zo. Als we met z’n allen bij elkaar waren, konden wij het goed met elkaar vinden. We deden spelletjes, keken samen tv en wij hielpen de kinderen met hun huiswerk.

We maakten nooit ruzie waar de kinderen bij waren.
Daarom dacht ik altijd dat zij er niets van mee kregen.
En daarom hield ik het ook vol.
Maar de kinderen waren ongemerkt onze buffer geworden.
Als zij er waren was alles ‘goed’. Maar zodra mijn man en ik alleen waren, brak de hel los.

Het begon vaak met een rotopmerking. Mijn haar zat niet goed of ik had niet goed schoongemaakt.
En het liep altijd op geweld uit.
En ik maar blijven denken dat het beter voor de kinderen was als ik bleef.
Tot vorige week …

Mijn man sloeg helemaal door, hij bleef maar slaan en schoppen.
Hij schreeuwde zo hard, dat de buren 112 hebben gebeld. Ik kan me niet helemaal meer herinneren wat er daarna allemaal gebeurd is, maar op een gegeven moment zat ik in de politieauto.

Nu zit ik in een blijfhuis en mijn kinderen worden zo gebracht. Ik heb geen idee wat de toekomst brengt…