Wekelijks ontmoeten wij elkaar in het park, onder de hoge bomen. De vogels fluiten, de zon schijnt en verder is het stil. Doodstil. Want het is coronatijd en iedereen zit ‘veilig’ binnen. Voor Ana is het binnen niet veilig.

Wanneer haar man geen geld heeft om te blowen, wordt hij agressief. Dan slaat hij en schreeuwt tegen haar. Onder deze hoge bomen waar de vogels fluiten, de zon schijnt en het verder stil is, voelt Ana zich veilig. Ze vertelt haar verhaal. Niet alleen over de agressie van haar man, maar ook over de liefde die ze voor hem voelt en de angst die ze heeft om hem te verlaten. De hoop die ze heeft dat alles toch nog goedkomt, terwijl ze stiekem beter weet. We maken een plan zodat Ana voor zichzelf wat geld overhoudt, haar grenzen leert aan te geven en we praten uren over haar krachten, want dat zijn er veel.

Dan wordt Ana ziek en wil zij zich focussen op haar gezondheid. Haar man is bezorgd en lief. Dankbaar beëindigt ze de hulpverlening.

Over twee maanden ga ik haar bellen. Misschien kunnen we elkaar weer ontmoeten, onder de hoge bomen waar de vogels fluiten, de zon schijnt en waar het veilig is.

Anna, maatschappelijk werker bij Blijf Groep