“Jouw lichaam was te ziek om de baby te houden”

Ik hoor zijn stem nog alsof het gister was. Terwijl wij in de auto zaten om naar het ziekenhuis te rijden om voor de zoveelste keer bij mij bloed te laten afnemen. Terwijl ik nog hoopte op een wonder dat baby in mijn buik nog leefde. Terwijl ik dacht aan de klappen en vuisten die ik bij thuiskomst in mijn buik zou krijgen. Ik herinner mij dat ik zeven manden zwanger was en hoe ik daar op de grond lag en hoe er met sportschoenen tegen mijn buik werd geschopt.

Mijn lichaam was niet te ziek om baby te houden. Jij was het die mij mijn baby ontnam.

Ik dacht dat de zon nooit meer zou opkomen, maar toch kwam hij weer op. Ik dacht dat ik altijd in het diepe zou blijven, maar toch krabbelde ik langzaam weer op.

Ik dacht dat ik er niet bovenop zou komen, maar mijn moed bleek uiteindelijk groter te zijn dan jouw agressie.

Mina