Marjo zat jarenlang vast in een gewelddadige relatie. Totdat zij op twee krukken in een Blijf-van-mijn-lijf-huis belandde en haar voor het eerst werd gevraagd: Wat wil Marjo?
“Ik ben opgegroeid met de gedachte dat je eerst voor een ander moet zorgen en daarna voor jezelf. En als je fouten maakte, je een mislukkeling was. Dus toen ik in 1981 mijn latere echtgenoot leerde kennen deed ik er alles aan om hem maar niet kwijt te raken. Ik zei overal ja op, want ik was bang als ik een eigen mening zou hebben, hij weg zou gaan. Toen hij mij vroeg om te trouwen, durfde ik geen nee te zeggen. Zo’n beetje tegelijkertijd overleed mijn vader, en ik dacht: “Ik ben mijn vader kwijt, en als ik niet instem om te trouwen, ben ik mijn vriend ook nog kwijt.” Dus zijn we in 1986 getrouwd.”
“De dreiging, dat als er iets niet goed zou zijn, de hel zou losbarsten,
hing altijd als een donkere wolk boven me.”
Afhankelijkheidsrelatie
“Er ontstond een afhankelijkheidsrelatie, waarin ik mijn echtgenoot altijd liet voorgaan en mijzelf op de tweede plaats zette. Als hij met stress van zijn werk naar huis kwam, probeerde ik zou goed mogelijk de vrede in huis te bewaren. Ik deed mijn best om er voor te zorgen dat alles perfect was. Alles om maar te voorkomen dat er werd geschreeuwd en met spullen werd gegooid. Want de dreiging, dat als er iets niet goed zou zijn, de hel zou losbarsten, was er altijd en hing als een donkere wolk boven me.”
Op krukken in een Blijf van mijn lijf-Huis
“Doordat er op een gegeven moment rust op zijn werk kwam, werd het thuis ook rustig. Zo besloten we ondanks dat ik problemen met mijn knie had, om aan gezinsuitbreiding te gaan denken. De eerste jaren met onze zoon waren ronduit geweldig. Tot het moment dat onze zoon in de puberteit terecht kwam. De verschillen tussen ons werden duidelijker zichtbaar en we kwamen niet op een lijn over de opvoeding van onze zoon. Hij voelde mij door zijn autisme niet aan. En ik durfde me niet te uiten, uit angst voor geweld, zoals dat er geschreeuwd werd en met spullen werd gegooid. De situatie verslechterde snel. Waardoor ik in 2015 met twee krukken in een Blijf van mijn Lijf Huis belande.”
“Voor het eerst werd er niet voor mij gedacht maar kreeg ik de vraag: Wat wil Marjo?”
Nieuw begin
“De eerste dagen in de opvang voelde het voor mij alsof ik in een grote zwarte tunnel zat waar geen licht door kwam. Na een week begon ik me thuis te voelen, onderdeel van een grote familie. Ik voelde: ‘ik ben niet de enige die dit heeft meegemaakt.’ De contacten met de andere vrouwen en de hulpverleners gaven me hoop om een weg naar een nieuw begin te maken. Voor het eerst werd er niet voor mij gedacht, maar gevraagd wat ik nodig had. Voor het eerst kreeg ik de vraag: Wat wil Marjo?”
Herstel en veerkracht
“Voor mij in eerste instantie een vreemde vraag. Mijn leven had tot dan toe immers altijd in het teken van anderen gestaan. Maar deze vraag heeft me geleerd om kritisch naar mezelf te leren kijken, over wat ik wil. Deze vraag is helpend geweest, om een nieuw begin mogelijk te maken. Ik ontdekte dat ik meer veerkracht had dan ik dacht, vooral momenten dat ik weer in staat was om iets leuks voor mezelf te doen. Op deze manier kon ik herstellen van een hele zware periode.”
“De moeilijke beslissing om naar een Blijf van mijn Lijf-huis te gaan is
achteraf mijn allerbeste beslissing geweest”
Beste beslissing
“De moeilijke beslissing om naar een Blijf van mijn Lijf-huis te gaan is achteraf mijn allerbeste beslissing geweest. Een waardoor ook uiteindelijk de verstandhouding met mijn ex-partner is verbeterd.
Hoe dat komt? Door zaken waar ikzelf invloed op heb bij mezelf te houden, en zaken waar een ander invloed op heeft bij de ander te laten. Ook leerde ik dat ik niet meer bang hoefde te zijn om mijn eigen mening te uiten, en dat niet alles perfect hoeft te zijn, dat fouten maken mag, en zelfs nodig is om vooruit te komen.”
Ook mijn ex-partner heeft geleerd van deze situatie. Wat me geroerd heeft is dat hij op een gegeven moment zei: “Dat je door mij in een Blijf van mijn Lijf huis terecht bent gekomen, had nooit mogen gebeuren, dat spijt me”.
De grens als geschenk aan mijzelf
“Het patroon omdraaien van ‘eerst de ander en dan ik’ naar ‘Eerst ik en dan de ander’ was niet makkelijk. Maar ik heb hierdoor wel geleerd wat echt gelukkig zijn is; houden van mezelf, te mogen zijn wie ik wil, zonder anderen hiervoor om toestemming te hoeven te vragen.
En als ik weer tegen een muur dreig aan te lopen, stel ik mezelf de vraag, is dit wat ik wil? Of is dit wat de ander wil? Zo blijf ik dicht bij mezelf en ga ik niet meer de grens over.”
Hulp of advies nodig?
Heb jij, net als Marjo te maken met huiselijk geweld? Je hoeft het niet alleen op te lossen. Neem contact op met de hulpverleners van Blijf Groep en kijk hoe wij je kunnen helpen. Bel met 088 234 24 50 of maak gebruik van de chat op onze site. Je kan ook het contactformulier invullen, dan nemen wij contact met je op. Je kan ook bellen met Veilig Thuis: 080-2000. Of kijk op de site voor de contactmogelijkheden.
